Halkın Mutsuzluk Lekeleri

“Parkeye gömüldükçe kararan zaman

Bardaklarda halkın mutsuzluk lekelerini eksiltiyor

biriktiriyor dünya beni,

benden ben çoğaldıkça sinecek köşe, ağlanacak insan yok olur

Uçalım desem bir şehzade rüyasına, kanatsa kanat pençeyse pençe

duvarların mutsuzluğuna kemiklerimizi çivilesek, pencereyse pencere

Çocukluk balkonlarımdan kadın karınları atıverirsem asfaltta sıralananlara

biblolarda tedirginlik bölünür, delinir olası sevgilimin retinası”