Utanç Verici Çocukluk Arkadaşım

Yazma eylemi, en azından bazılarımız için sevdiğimiz yazarlarla, metinlerle yürüttüğümüz sonsuz bir sohbettir. Buna kimi “oyunsuluk” der, bir başkası deneysellik, metinlerarasılık, postmodernlik… Oysa bu, yazmanın ve var olmanın ta kendisidir. O gösterişli, mükemmel, büyüleyici kurmaca evreninde elini kolunu sallayarak dolaşabilme ehliyeti yeter bazılarımız için. Bartu Çay’ın öykülerini okurken bu yürüyüşün telaşını, neşesini bir arada görüyorum.

Peki okur neden eşlik etsin bu yolculuğa?

Coşkulu bir yolculuğun ilk adımına şahitlik etme sevinci gönlü yüce okurumuza yetmiyorsa eğer, kendisine şunu söyleyebilir: Vonnegut, Borges, Perec, Calvino, Atay bugün yazsa nasıl yazarlardı? O üslup katilleri, hayal ülkesinin fatihleri, bulmaca kralları, kurgu sihirbazları, muzip dehalar; zamanımızın nesnelerini, bizi kuşatan, ele geçiren şeyleri nasıl görürlerdi?

Instagram canlı yayınları, Bitcoin felaketleri, sosyal deneyleri andıran tuhaf kamera şakaları, rüya bulmacaları, mitik sıçramalar arasında Bartu Çay işte tam olarak bu soruya cevap arıyor.

Böyle bir ilk kitap, sadece hünerli bir kurmaca yazarını değil, aynı zamanda ikinci kitabı da müjdeliyor. Bizlere ise aylar önce ilan edilen temposu yüksek bir MMA maçını bekler gibi beklemek kalıyor.

Aykut Ertuğrul